Όταν η λέξη ''ΔΑΣΚΑΛΟΣ'' δεν περιορίζεται στη στενή έννοια του όρου - Η περίπτωση του Νικόλαου Γ. Σταυριανού

   Την δεκαετία του 60 τα παιδιά του δημοτικού σχολείου Βελανιδίων είχαν τη τύχη να έχουν ως δάσκαλο τους τον Νικόλαο  Σταυριανό με καταγωγή από την Ρόδο.

Ο Νικόλαος  Σταυριανός εκπαιδευτικός με ήθος και δίψα να διδάξει τα παιδιά της μικρής αυτής κοινότητας, κατάφερε να αγαπήσει τον τόπο και τους κατοίκους ώστε να ενταχθεί στην δύσκολη ζωή τους και να την καταγράψει , προοδευτικό άτομο καθώς ήταν συμμετείχε ενεργά στην ανάπτυξη του τόπου και τα τρία χρόνια που διήρκησε η θητεία του  αποτύπωσε στις σελίδες ενός βιβλίου τις ιστορίες τα ήθη και τα έθιμα που του εξιστόρησαν οι χωριανοί.

Τα επόμενα χρόνια κατάφερε να εκδώσει ένα βιβλίο με ιδιαίτερη αξία για την ιστορία και λαογραφία του τόπου, αλλά και τον ιδιαίτερο τρόπο ζωής  μιας μικρής κοινότητας της ελληνικής γης που σήμερα αναπολούμε νοσταλγικά.

Πιο κάτω φιλοξενούμε μέρος από τον πρόλογο του εν λόγο βιβλίου, το οποίο όπως είναι φυσιολογικό έχει εξαντληθεί. Στην βιβλιοθήκη της Κίνησης Γυναικών Βελανιδίων φιλοξενείται ένα μόνο αντίτυπο από το οποίο έχουμε δανειστεί κάποια τμήματα και τα έχουμε παρουσιάσει από εδώ,( Ο ΘΡΥΛΟΣ ΤΟΥ ΦΟΒΕΡΟΥ ΚΟΥΡΣΑΡΟΥ ΣΑΡΙΓΚΑΛΗ ΣΤΟΝ ΚΑΒΟ ΜΑΛΙΑ - ΟΙ ΑΡΑΠΑΔΕΣ ΚΑΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΜΑΥΡΟΣΠΗΛΙΑ - Ο ΛΑΪΚΟΣ ΠΟΗΤΗΣ ΤΩΝ ΒΕΛΑΝΙΔΙΩΝ - Ο ΚΑΒΟ ΜΑΛΕΑΣ) σε επόμενα άρθρα θα σας παρουσιάσουμε επιπλέον ενδιαφέροντα μέρη του βιβλίου και για δική σας ευκολία όλα τα θέματα που έχουν αντληθεί από το βιβλίο του κ. Νικόλαου Σταυριανού και έχουν αναρτηθεί ή θα αναρτηθούν στο μέλλον θα έχουν ετικέτα ''Νικόλαος Σταυριανός''.

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Τρία συνεχόμενα χρόνια υπηρέτησα στα Βελανίδια Λακωνίας. Αντιμετώπισα εκεί πάρα πολλά προβλήματα, κυρίως διδακτικά. Παράλληλα όμως, βρήκα μεγάλη κατανόηση, αρκετή συμπαράσταση, ζωηρό ενδιαφέρον και προ πάντων αγάπη από όλους τούς κατοίκους του χωριού, για κάθε θέμα που ενδιέφερε το σχολικό κτίριο από την μια μεριά και την πρόοδο των παιδιών από την άλλη. Πρόθυμοι όλοι οι κάτοικοι του χωριού, προσέφεραν την βοήθεια τους με ποικίλους τρόπους. Κοινός στόχος, κοινός σκοπός για όλους, δεν αποτελούσε το ατομικό, το προσωπικό συμφέρον, αλλά η πρόοδος ολόκληρου του χωριού.

Χωρίς κανένα δισταγμό, ανταποκρίνονταν όλοι σε κάθε κάλεσμα της επιτροπής Κοινοτικής Αναπτύξεως, την οποία οι ίδιοι είχαν δημιουργήσει, με πρόεδρο τον τότε εφημέριο της κοινότητας τον αιδεσιμότατο Καλαγιακο Δημήτριο. Έτσι δεν άργησαν να αναδείξουν την κοινότητα, σαν την πρώτη κοινότητα του νομού Λακωνίας, την εποχή εκείνη και να προβάλουν οι εφημερίδες της Σπάρτης σαν παράδειγμα προς μίμηση την επιτροπή Κοινοτικής Αναπτύξεως Βελανιδίων.

Αγράμματοι άνθρωποι, οι πιο πολλοί απλοϊκοί ψαράδες, ποτισμένοι από την αρμύρα της θάλασσας, κρύβουν μέσα τους μια ζωντανή, ζεστή καρδιά και εκπνέουν την δροσερή αύρα του πελάγους για να δροσίσουν τον κάθε ξένο που θα πάει στο χωριό τους και να τον κάνουν να νοιώσει τη ζεστασιά και την αδελφοσύνη και να συγκινηθεί από την ανιδιοτέλεια και από την αγάπη που απλώνεται πέρα για πέρα στο χωριό.

Τι κι αν  κατοικούν οι άνθρωποι αυτοί απομονωμένοι στην άκρη του Κάβου;

Καλοσυνάτοι και όμορφοι, σε κάνουν με τον απλό αλλά πανώριο κόσμο της ψυχής τους, να τους αγαπάς και να θέλεις να μείνεις για πάντα κοντά τους.

Πράγματι, το ζησα το δίλλημα αυτό, να φύγω ή να μη φύγω; Κι αν δεν υπήρχαν λόγοι ανώτεροι από την θέληση μου, ίσως να έμενα ακόμα εκεί.

Και έχουν πολλά να σου πουν και να σου διηγηθούν οι χωριανοί. Άλλοι θα σου μιλήσουν για τα ταξίδια τους στις μεγάλες θάλασσες και άλλοι θα σου εξιστορήσουν, με όλη την απλότητα, για τις παραδόσεις, για τα ήθη και τα έθιμα τους και για πολλά άλλα ακόμα.

Αυτές τις ιστορίες έχω σκοπό να παραθέσω στην εργασία μου αυτή, για να αποτελέσουν ένα ελάχιστο φόρο τιμής στην ειλικρινή αγάπη με την οποία με περιέβαλαν και στην μεγάλη βοήθεια που μου προσέφεραν, για να ανταποκριθώ, όσο είναι δυνατό, στο έργο μου, στα τρία χρόνια που έζησα κοντά τους.