Βελανίδια – Το χωριό που χαμογελάει στο θάνατο

Φωτογραφία:Κίνηση Γυναικών Βελανιδίων 

Αναδημοσιεύουμε την ανάρτηση του εύστοχου πάντα συχωριανού μας Βαγγέλη Καρατζή που με αφορμή τον χαμό μιας γυναίκας με περίσσια δύναμη, η οποία συμμετείχε σε όλες τις δραστηριότητες της Κίνησης Γυναικών Βελανιδίων σχολιάζει πως «τα χωριά κρύβουν ακόμα νησίδες ανθρωπιάς μέσα στη θάλασσα της κρίσης. Αρκεί να θέλει κάποιος να τις δει.»

Τα Βελανίδια είναι ένα χωριό που καιρό τώρα χαμογελάει στον θάνατο. Ο τόπος έχει περάσει εδώ και δεκαετίες τις δόξες του,
όταν κάποτε η μεθυσμένη πολιτεία του Καβομαλιά χρειαζόταν 45 τόνους εισαγωγής κρασιού (συν άλλους 45 εγχώρια παραγωγή) για να καλύψει τις ανάγκες 1000 και πλέον χωριανών. Οι μετά βίας πια, 100 μόνιμοι ακρίτες στις εσχατιές της Λακωνικής, βαστάνε Θερμοπύλες απέναντι στον χρόνο. Το Πάσχα και το καλοκαιράκι οι δρόμοι του θα πλημμυρίσουν για κάποιες βδομάδες με παιδικά χαμόγελα που έρθουν από τη μητρόπολη του Πειραιά και θα τρέχουν σαν παλαβά στα σοκάκια, πριν βέβαια αυτά τα μικρά χρωματιστά διαλείμματα ξεθωριάσουν μέσα στο γκρίζο.
Εξού και όταν φεύγει ένας άνθρωπος ο πόνος είναι διπλός. Πρώτα της απώλειας, και ύστερα της μελαγχολίας, ότι το κοντέρ γράφει μόνο προς τα κάτω, δεν πάει πια πάνω.
Τελευταία έφυγε η Βούλα, που έμενε πάνω από το δημοτικό σχολείο. Εκεί όπου μια μέρα του 2000, πέντε πιτσιρίκια κλείσαμε μια για πάντα την πόρτα, σφραγίζοντας τις ζωές μας.
Εδώ και κάποια χρόνια, η Κίνηση Γυναικών και αρκετοί Βελανιδιώτες έχουν μετατρέψει το παλιό σχολείο σε κύτταρο κοινωνικής και πολιτιστικής ζωντάνιας. Γλέντια, γιορτές κρασιού, βιβλιοθήκη, παραδοσιακά μουσεία, εκδηλώσεις σε περιόδους αιχμής αλλά και μοναξιάς. Για τους ίδιους, για τους "τουρίστες" συγχωριανούς τους που θα έρθουν μέσα στη χρονιά, για τον κόσμο της γύρω περιοχής. Για όλους μας.
Η Βούλα ήταν μία από αυτές τις γυναίκες, που συμμετείχαν εθελοντικά και με συνέπεια σε αυτό το έργο-λειτούργημα. Δυόμιση χρόνια πάλευε με τον καρκίνο, αλλά δεν την εμπόδισε να είναι παρούσα στις σαββατιάτικες συγκεντρώσεις, στην προετοιμασία των εκδηλώσεων, στο μαγείρεμα, στη λάτζα, στο μάζεμα. Σε όλα. Αγόγγυστα, και με χαμόγελο. Ετσι τη θυμάμαι, με ένα χαμόγελο, από μικρός που σκάγαμε για γειτονικό στο σπίτι της Ειρήνης, το δεύτερο σπίτι των παιδικών μου χρόνων.
Αυτοί οι άνθρωποι θα λείπουν πολύ. Κι αν εμείς που μένουμε πια μακριά πονάμε που δεν προλάβαμε να τους σφίξουμε το χέρι για μια τελευταία φορά, θα τους κουβαλάμε πάντα στην καρδιά μας. Να θυμάστε ότι τα χωριά κρύβουν ακόμα νησίδες ανθρωπιάς μέσα στη θάλασσα της κρίσης. Αρκεί να θέλει κάποιος να τις δει.
Και στον Καβομαλιά, όταν κάποια στιγμή οι ακρίτες του θα έχουν φύγει από τη ζωή, θα έχουν φύγει αντικρίζοντας το δειλινό με χαμόγελο. Μελαγχολικό έστω, αλλά χαμόγελο.