Τρίτη, Σεπτεμβρίου 04, 2018
Ένα εξαιρετικό κείμενο για τον Κάβο Μαλιά και τους ανθρώπους που προσπάθησαν να δαμάσουν το θρυλικό αυτό ακρωτήρι, από την πένα ενός νέου Βελανιδιώτη που αγαπά τον τόπο που γεννήθηκε και ασχολείται με την ιστορία αλλά και την Λαογραφία του και το εκφράζει κατά καιρούς με κείμενα που αναρτά στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook, για όσους γνωρίζουν τον Βαγγέλη Καρατζή το παρακάτω κείμενο είναι αναμενόμενο, για τους υπόλοιπους απλά απολαύστε τον γραπτό του λόγο.
Ο ΚαβοΜαλιάς δεν είναι συνώνυμο του ναυτικού φόβου. Είναι λάθος να πιστεύεται κάτι τέτοιο. Ο ΚαβοΜαλιάς προκαλεί δέος, όχι φόβο.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις κουβέντες με ανθρώπους που έχει λιώσει το πετσί τους από την αλμύρα, ανθρώπους με έξι δεκαετίες "γαλόνια" ο καθένας στην πλάτη, να μιλούν με απαράμιλλο, θρησκευτικό σεβασμό γι αυτά τα νερά. Σε αυτόν τον βυθό που από την αυγή του ανθρώπινου πολιτισμού έως σήμερα έχουν μαρτυρήσει χιλιάδες ναυτικοί οι οποίοι είχαν κάνει πράξη το «Μαλέαν δε κάμψας, επιλάθου των οίκαδε». Ξέχνα το σπίτι σου. Γιατί όπως είπε ο Καρκαβίτσας, τις φουρτούνες του Ξυλοχάφτη τις κάνουν στοιχειά, και με στοιχειά δεν μπορεί να τα βάλει ο άνθρωπος.
Εδώ στις εσχατιές της Λακωνίας, μόνο δυο ράτσες μπόρεσαν να δαμάσουν τούτα τα ρεύματα και το πνεύμα τους. Πρώτα οι πειρατές, αυτά τα σκυλιά της θάλασσας που δεν ήξεραν αν το επόμενο πλιάτσικο θα είναι και το τελευταίο τους, αυτοί οι πρώτοι καταπιεσμένοι που σήκωσαν κεφάλι στην πλουτοκρατία της νεωτερικότητας, αυτοί που χαρακτηρίστηκαν Εχθροί του Ανθρώπινου Είδους επειδή κατέλυαν την άγια ιδιωτική περιουσία. Ακόμα και σήμερα φαίνονται οι γλίστρες και οι αλυσίδες στους μυχούς του Μαλέα, φωλιές για Μαύρα Πανιά που καιροφυλακτούσαν για ρεσάλτο.
Αυτοί που κατά την παράδοση θεμελίωσαν το χωριό στην άκρη της Ευρώπης. Οι πειρατές βρίσκονται παντού και πάντα στις διηγήσεις, στους θρύλους, στα νερά και στα χώματα μας. Οι κατοπινοί ντόπιοι Βελανιδιώτες, που συνέδεσαν τη ζωή τους -ίσως όσο κανένα μέρος στην Ελλάδα- με τη θάλασσα, έγιναν η δεύτερη φουρνιά που μπόρεσε να αντιμετρηθεί με τα στοιχειά. Η κληρονομιά ήταν βαριά. Επί δεκαετίες, αμέτρητες γυναίκες και παιδιά προσεύχονταν κάτω από εικονίσματα με το βλέμμα στον ορίζοντα, όταν ο αγαπημένος σύζυγος, πατέρας, αρραβωνιαστικός, ερχόταν από τη Λιβύη με την ανεμότρατα και περνούσε το Φανάρι με εννιά μποφόρ, "για να προλάβει τις αγορές". Εννιά μποφόρ στον ΚαβοΜαλιά είναι το ίδιο με τα Τάρταρα, μια άβυσσος όπου η λύσσα της φύσης αφρίζει θάνατο. Σμιλεύοντας παράλληλα γκρεμούς και συλλογική μνήμη.
Εξού και δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο απ' όταν μας επιτρέπει να λέμε ιστορίες κάτω από τα βράχια του . Για τον Σαρίγκαλη και τα παλικάρια του, για τις γενιές που φάγανε τη ζωή τους στο μπάρκo, για τον ίδιο τον τόπο. Να αγαπάτε τα χωριά σας γιατί κρύβουν ακόμα νησίδες ανθρωπιάς στον ωκεανό της κρίσης.
Ο ΚαβοΜαλιάς δεν είναι συνώνυμο του ναυτικού φόβου. Είναι λάθος να πιστεύεται κάτι τέτοιο. Ο ΚαβοΜαλιάς προκαλεί δέος, όχι φόβο.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις κουβέντες με ανθρώπους που έχει λιώσει το πετσί τους από την αλμύρα, ανθρώπους με έξι δεκαετίες "γαλόνια" ο καθένας στην πλάτη, να μιλούν με απαράμιλλο, θρησκευτικό σεβασμό γι αυτά τα νερά. Σε αυτόν τον βυθό που από την αυγή του ανθρώπινου πολιτισμού έως σήμερα έχουν μαρτυρήσει χιλιάδες ναυτικοί οι οποίοι είχαν κάνει πράξη το «Μαλέαν δε κάμψας, επιλάθου των οίκαδε». Ξέχνα το σπίτι σου. Γιατί όπως είπε ο Καρκαβίτσας, τις φουρτούνες του Ξυλοχάφτη τις κάνουν στοιχειά, και με στοιχειά δεν μπορεί να τα βάλει ο άνθρωπος.
Εδώ στις εσχατιές της Λακωνίας, μόνο δυο ράτσες μπόρεσαν να δαμάσουν τούτα τα ρεύματα και το πνεύμα τους. Πρώτα οι πειρατές, αυτά τα σκυλιά της θάλασσας που δεν ήξεραν αν το επόμενο πλιάτσικο θα είναι και το τελευταίο τους, αυτοί οι πρώτοι καταπιεσμένοι που σήκωσαν κεφάλι στην πλουτοκρατία της νεωτερικότητας, αυτοί που χαρακτηρίστηκαν Εχθροί του Ανθρώπινου Είδους επειδή κατέλυαν την άγια ιδιωτική περιουσία. Ακόμα και σήμερα φαίνονται οι γλίστρες και οι αλυσίδες στους μυχούς του Μαλέα, φωλιές για Μαύρα Πανιά που καιροφυλακτούσαν για ρεσάλτο.
Αυτοί που κατά την παράδοση θεμελίωσαν το χωριό στην άκρη της Ευρώπης. Οι πειρατές βρίσκονται παντού και πάντα στις διηγήσεις, στους θρύλους, στα νερά και στα χώματα μας. Οι κατοπινοί ντόπιοι Βελανιδιώτες, που συνέδεσαν τη ζωή τους -ίσως όσο κανένα μέρος στην Ελλάδα- με τη θάλασσα, έγιναν η δεύτερη φουρνιά που μπόρεσε να αντιμετρηθεί με τα στοιχειά. Η κληρονομιά ήταν βαριά. Επί δεκαετίες, αμέτρητες γυναίκες και παιδιά προσεύχονταν κάτω από εικονίσματα με το βλέμμα στον ορίζοντα, όταν ο αγαπημένος σύζυγος, πατέρας, αρραβωνιαστικός, ερχόταν από τη Λιβύη με την ανεμότρατα και περνούσε το Φανάρι με εννιά μποφόρ, "για να προλάβει τις αγορές". Εννιά μποφόρ στον ΚαβοΜαλιά είναι το ίδιο με τα Τάρταρα, μια άβυσσος όπου η λύσσα της φύσης αφρίζει θάνατο. Σμιλεύοντας παράλληλα γκρεμούς και συλλογική μνήμη.
Εξού και δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο απ' όταν μας επιτρέπει να λέμε ιστορίες κάτω από τα βράχια του . Για τον Σαρίγκαλη και τα παλικάρια του, για τις γενιές που φάγανε τη ζωή τους στο μπάρκo, για τον ίδιο τον τόπο. Να αγαπάτε τα χωριά σας γιατί κρύβουν ακόμα νησίδες ανθρωπιάς στον ωκεανό της κρίσης.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου