"Σειρήνα" (Ένα καΐκι με ιστορία)

 

φωτογραφια αρχειου

   Η συμμετοχή πολλών Βελανιδιωτών με τα καΐκια τους στην αντίσταση είναι λίγο πολύ γνωστή, σχεδόν όλοι έχουμε ακούσει για μυστικές μεταφορές αγωνιστών από τα Βελανίδια προς την Κρήτη και όχι μόνο , παρακάτω θα δούμε την ιστορία ενός τέτοιου πλοιαρίου που συμμετείχε και στον αγώνα της Κύπρου.

  Ένα µικρό αλιευτικό καΐκι που στο διάβα της ζωής του δηµιουργήθηκαν πάµπολλες καταστάσεις οι οποίες καθρεπτίζουν την περιπετειώδη διαδροµή του. Εγώ που γράφω αυτές τις λίγες γραµµές για την ιστορία του προσφέρω ελάχιστο φόρο τιµής σ’ αυτό το Άγιο ξύλο που τώρα αναπαύεται στα ιερά χώµατα της Κύπρου. Το αγαπούσα πολύ αυτό το σκαρί. Ήταν για εµένα τον νεαρό τότε µαθητή, η αδυναµία µου και ποτέ δεν έχανα την ευκαιρία να είµαι κοντά του και να το φροντίζω. Ιδίως τα καλοκαίρια που σταµατούσαν οι ανεµότρατες το πηγαίναµε στον Πειραιά και εκεί κάναµε όλες τις εργασίες συντήρησης. Ναυπηγήθηκε στους Ταρσανάδες του Περάµατος πριν από την κήρυξη του πολέµου του 1940 από τον καλύτερο ναυπηγό της τότε εποχής, τον Ψαρό. Βαφτίστηκε ΣΕΙΡΗΝΑ και ξεκίνησε τα αλιευτικά του ταξίδια για να προσφέρει δουλειά και εισόδηµα στο πλήρωµα και τον κυβερνήτη της τον καπετάν - Μήτσο, τον πατέρα µου. Ωραίο σκαρί, γερό σκαρί που ξαφνικά και απρόσµενα άλλαξε η ρότα του, άλλαξε ο προορισµός του και στον πόλεµο του 1940 έγινε ο Δούρειος ίππος για δεκάδες αγωνιστές πατριώτες που ήθελαν να πάνε στην Κρήτη για να συνεχίσουν τους αγώνες τους. Σαν στοργική µάνα άνοιγε την αγκαλιά του, και αυτούς τους θαρραλέους Έλληνες τους µετέφερε στην Κρήτη µε ορµητήριο τον Κάβο Μαλέα της Πελοποννήσου, αφού προηγουµένως δεχόντουσαν την ζεστή φιλοξενία του πατέρα µου στο σπίτι µας στο χωριό ΒΕΛΑΝΙΔΙΑ δίπλα στον Κάβο Μαλέα. Και η αγωνιστική του διαδροµή συνεχίζεται µε την συµµετοχή και βοήθειά του στον απελευθερωτικό αγώνα της Κύπρου. Ήταν το 1955, Σάββατο βράδυ. Έβλεπα την µάνα µου ανήσυχη να πηγαινοέρχεται σ’ όλα τα δωµάτια του σπιτιού µας στον Πειραιά. Κάποια στιγµή την ρώτησα “Ρε µάνα τι τρέχει;" Εκείνη αρχικά δεν ήθελε να µου πει. Όµως µετά από επιµονή και πίεση αναγκάσθηκε να µου πει τι συµβαίνει. “Κάποιος φίλος του πατέρα σου από τον στρατό τού πρότεινε να παραχωρήσει το ΣΕΙΡΗΝΑ για να βοηθήσει µε την συµµετοχή του στον αγώνα για την ελευθερία της Κύπρου".

Ήταν πυκνό σκοτάδι....    βάλαµε όλα τα πολεµοφόδια στο εσωτερικό µέρος του ψυγείου....    Έπλεε για τον προορισµό που την έταξε η Ελλάδα....    αρχίσαµε να φορτώνουµε τα όπλα στα βράχια....   υπέρτατη τιµή να µεταφέρει µε εθνική υπερηφάνεια τον αγωνιστή Έλληνα Διγενή. ...

Το δίληµµα ήταν µεγάλο. Για τον πατέρα µου το ΣΕΙΡΗΝΑ ήταν ο µοναδικός πόρος ζωής της οικογένειάς του. Ήταν αναποφάσιστος. Μα αυτό δεν κράτησε πολύ. Τα ελληνικά του συναισθήµατα και συγχρόνως ο δικός µου νεανικός ενθουσιασµός και η δήλωσή µου ότι θα συµµετέχω και εγώ σαν πλήρωµα τον έπεισαν να δώσει καταφατική απάντηση , να πει ΝΑΙ στην πρόταση αυτή. Δεν ξέρω αν εδέχθη και πιέσεις από ανώτερα κρατικά στελέχη. Αυτό που θυµάµαι καλά είναι ότι ένα απόγευµα µε είχε πάρει µαζί του στον Πειραιά στο Μέγαρο Βάτη, όπου εκεί είχε συνάντηση και πολύωρη συνοµιλία µε κάποιον πλωτάρχη ονόµατι Σταµπολή. Δεν ήµουν µπροστά κατά την διάρκεια της συνοµιλίας τους ούτε ξέρω τι είπαν, όµως το ταξίδι στην Κύπρο θα πραγµατοποιείτο. Ήταν απόγευµα, όταν µετά από ένα αλιευτικό ταξίδι που είχε το ΣΕΙΡΗΝΑ ξεκινήσαµε από το λιµάνι του Πειραιά έχοντας µαζί µας εκτός από το δικό µας πλήρωµα έναν καπετάνιο και ένα µηχανικό που µας έστειλαν οι κυβερνητικοί. Θυµάµαι χαρακτηριστικά όταν έξω από το λιµάνι του Πειραιά είµαστε έτοιµοι να ξεκινήσουµε και µου έσπασε ένα µπουκάλι κονιάκ. Ο καπετάν Βαγγέλης µου είπε : “Πέτα το Γιάννη, να µην το δει το πλήρωµα γιατί θα το θεωρήσει γρουσουζιά". Πριν νυχτώσει φθάσαµε σε κάποιο ορµίσκο του Σουνίου. Εκεί ένα στρατιωτικό όχηµα, πρέπει να ήταν ΤΖΕΙΜΣ, γεµάτο πολεµοφόδια, µας περίµενε. Ήταν πυκνό σκοτάδι, χωρίς φεγγάρι, χωρίς ένα αστέρι στον ουρανό. Μα υπήρχε φως στις καρδιές µας, θάρρος και τόλµη. Ρίξαµε την βάρκα και αφού φθάσαµε σε µια βραχώδη περιοχή, βγήκαµε έξω και αρχίσαµε να µεταφέρουµε το φορτίο. Ήµουν ξυπόλητος και είχαν µατώσει τα πόδια µου από τα µυτερά βράχια. Συνεχίσαµε για πολλή ώρα την µεταφορά µέχρι που βάλαµε όλα τα πολεµοφόδια στο εσωτερικό µέρος του ψυγείου και το καλύψαµε απ’ έξω µε κολώνες πάγου. Χωρίς διάλειµµα, χωρίς ανάσα ξεκινήσαµε µε τις καρδίες µας πληµµυρισµένες από αγωνιστικό πνεύµα για να φθάσουµε στο τέλος της αποστολής µας . Μετά από ολονύχτιο ταξίδι και µόλις άρχιζε να χαράζει αγκυροβολήσαµε για λίγες ώρες στη Σύρο, εκεί δηµιουργήθηκε κάποιο θέµα µε µερικούς από το πλήρωµα και το Λιµεναρχείο. Δεν θυµάµαι τι ακριβώς. Όµως µε την επέµβαση του καπετάν - Βαγγέλη δόθηκε λύση και έτσι συνεχίσαµε το ταξίδι µας προς την Κύπρο. Μετά από πολλές ώρες φθάσαµε στην πανέµορφη νήσο Σύµη. Λιµενισθήκαµε κάτω ακριβώς από το µοναστήρι ΠΑΝΟΡΜΙΤΉΣ. Ήταν απόγευµα, καλός καιρός. Ρίξαµε την βάρκα και µαζί µε τον καπετάν Βαγγέλη και τον µηχανικό βγήκαµε έξω όπου µας εδέχθη ο Ηγούµενος της Μονής προσφέροντάς µας φαγητό και καλό κρασί. Ζεστή φιλοξενία µέχρι την επόµενη που ξεκινήσαµε µε προορισµό το Καστελόριζο. Φθάσαµε νύχτα και µε πολλές προφυλάξεις προσπαθούσαµε να εισέλθουµε αποφεύγοντας τα πολλά µικρά επικίνδυνα νησάκια που βρίσκονται µπροστά από το λιµάνι . Μείναµε έτσι ελλιµενισµένοι πολλές ηµέρες αναµένοντας και κάποια στιγµή ο καπετάν Βαγγέλης είπε : “Γιάννη έφθασε η κατάλληλη ώρα, το βράδυ αναχωρούµε για την Κύπρο “. Με πίστη για το αποτέλεσµα και την εκπλήρωση του σκοπού µας αφήσαµε πίσω µας το όµορφο Καστελόριζο και ξεκινήσαµε µε την καρδιά µας στραµµένη στην Μεγαλόνησο. Όλο το βράδυ ήµουν στο τιµόνι. Η ΣΕΙΡΗΝΑ έπλεε σιγά και σταθερά. Έπλεε για τον προορισµό που την έταξε η Ελλάδα. Πριν ακόµα χαράξει είδαµε από µακριά να απλώνεται υπερήφανα η ΚΥΠΡΟΣ. Τότε κάναµε τραβεσάρισµα για να πάµε έτσι σιγά σιγά µέχρι το βράδυ στο σηµείο που µας περίµεναν οι αγωνιστές. Σουρούπωνε όταν φθάσαµε πολύ κοντά στην Μεγαλόνησο δίπλα από την αριστερή µεριά του λιµανιού της Πόρου και όπως είχαµε αγκυροβολήσει, στα δεξιά µας έβλεπα την µπούκα του λιµανιού και το φανάρι. Εκεί είχε ορισθεί το σηµείο συνάντησης θεωρούµενο σαν το πιο ασφαλές µέρος. Με καρδιές σφιγµένες από ένταση και αγωνία προσµέναµε τη στιγµή που θα εκπληρωνότανε ο σκοπός µας ...και περιµέναµε ...και περιµέναµε. Ώσπου από την στεριά άρχισε να αναβοσβήνει το σινιάλο της συνάντησης. Ρίξαµε τη βάρκα στη θάλασσα και κωπηλατώντας µε προσοχή έφθασα στη στεριά. Τότε µερικοί αγωνιστές πετάχτηκαν, αγκαλιάστηκαν και ανταλλάξαµε την φράση “γεια σας αδέρφια”. Με συγκίνηση κοιταζόµαστε στα µάτια και αµέσως χωρίς καθυστέρηση ένας ήρθε µαζί µου στο ΣΕΙΡΗΝΑ για να έρθει σε επαφή µε τον καπετάν Βαγγέλη και µετά όλοι µαζί αρχίσαµε να φορτώνουµε τα όπλα στα βράχια. Φεύγοντας από το καΐκι πήρα µαζί µου και τον µούτσο και τον έβαλα στα κουπιά. Εγώ κάθισα µπροστά στην πλώρη της βάρκας για παν ενδεχόµενο διότι είχα αντιληφθεί ότι υπήρχε κάποια ξέρα µπροστά µας και έπρεπε να προσέχω πολύ καλά να µην τρακάρουµε. Δυστυχώς έτσι και έγινε. Σε µια στιγµή η βάρκα κάθισε πάνω στην ξέρα έτοιµη να µπατάρει και να πέσουν τα όπλα στη θάλασσα. Αµέσως πήδησα επάνω στην ξέρα και κράτησα µε τα δυο µου χέρια την βάρκα και αβαράροντας την ξεκόλλησα και έτσι εσώθη η πρώτη βαρκάδα. Κάναµε αρκετές βαρκάδες µέχρι που ολοκληρώθηκε η µεταφορά του φορτίου. Η επιστροφή ήταν άµεση, Καστελόριζο και µετά Ρόδο. Κάποιες κουβέντες που ξέφυγαν από το πλήρωµα δηµιούργησαν προβλήµατα µε το Λιµεναρχείο της Ρόδου, αλλά κατόπιν επεµβάσεως του αρµόδιου υπουργείου, ελεύθεροι συνεχίσαµε το ταξίδι της επιστροφής. Παρόµοια προβλήµατα και δυσκολίες ανέκυψαν και στο κεντρικό Λιµεναρχείο του Πειραιά, οι οποίες ευτυχώς ελύθησαν µε την επέµβαση των αρµοδίων. Η αγωνιστική προσφορά της ΣΕΙΡΗΝΑΣ δεν σταµάτησε όµως εδώ. Πραγµατοποίησε και δεύτερο ταξίδι στην Κύπρο µας και σ’ αυτό είχε την υπέρτατη τιµή να µεταφέρει µε εθνική υπερηφάνεια τον αγωνιστή Έλληνα Διγενή. ΣΕΙΡΗΝΑ µια µούσα της θάλασσας. Ένας κάτασπρος γλάρος. Ένα µικρό καΐκι µε µεγάλη και σηµαντική διαδροµή . Μια σελίδα στην ιστορία της απελευθέρωσης της Κύπρου. ΣΕΙΡΗΝΑ ένα µικρό ψαροκάικο που τώρα αγκαλιάζει µεγαλόπρεπα τα ιερά χώµατα της Μεγαλονήσου ανάµεσα στα παιδιά της. Είναι η τιµητική θέση που της δώσανε. Η θέση που της ανήκει.

Η κυβέρνηση της Κύπρου επί προεδρίας του κου Τάσου Παπαδόπουλου σε τελετή που έγινε στο Πολεµικό Μουσείο Αθηνών το 2002 ετίµησε µε το µετάλλιο της ΕΟΚΑ τους άνδρες του πληρώµατος της “ΣΕΙΡΗΝΑΣ”, οι οποίοι κατά πλειοψηφία ήταν Βελανιδιώτες.


Ιωάννης Δ. Καραντζής (Σαντάκος) Μεσοχώρι

Πηγή: www.vatika2000.com

Το ιστορικό πλοιάριο "Σειρήν" εκτίθεται στον χώρο του  Μουσείου Στρατηγού Γεώργιου Γρίβα Διγενή στην Λεμεσό της Κύπρου.