Μια θύμηση - “Βελανιδιώτικα Νέα”

 

  Καλοκαίρι στο χωριό. Καταμεσήμερο καθισμένος κάτω από την κληματαριά, που μάταια προσπαθεί ο ήλιος να περάσει απ'τα πυκνά της φυλλώματα , απολαμβάνω την προσπάθεια της θάλασσας να πάρει αυτή την ώρα, της αφόρητης ζέστης, την πιο σαγηνευτική της μορφή, την μεγαλύτερη αντανακλαστικότητα της για να ελκύσει και τους λίγους που μείναν στο χωριό, το μεσημέρι να κατέβουν στην παραλία.

  Ξάφνου ένας πιτσιρίκος με ταχύτητα δρομέα των 100 και θόρυβο σαν μοτοσακό μηχανόβιου περνά και μου χαλά την ηρεμία. Το υπερβολικό μαύρισμα απ τις μεσημεριάτικες περιηγήσεις τον κάνει να φαίνεται σαν σκαθάρι σε μεγέθυνση. Σταματά σε δύο σπίτια πιο κάτω, τα δύο δάχτυλα στο στόμα και το σφύριγμα - σύνθημα για δραπέτευση ακούγεται.

  Ένα παράθυρο ανοίγει, άλλο ένα μαυροσκάθαρο ξεπετάγεται, δύο τενεκεδάκια στα χέρια και καταλαβαίνω. Η ώρα για το καθημερινό ολοκαύτωμα των τζιτζικιών είχε φτάσει... Απότομα η σκέψη μου φεύγει από τώρα και γυρίζει πίσω σε χρόνια παιδικά.

  Στην εικόνα του νου έρχεται ένα παιδάκι σαν κι αυτό να τρέχει, σ' ένα παρόμοιο καλοκαιριάτικο μεσημέρι. Το βλέπω να σταματά στο δρόμο έξω από το σπίτι του φίλου, του παιδικού. Το σύνθημα ακούγεται. Τίποτα. Ξανακούγεται . Δεν έρχεται. Τι να έγινε άραγε; Θεέ μου.... Αυτό είναι λοιπόν. Γι' αυτό δεν ήρθε. Στέκει ακίνητος, παγωμένος, το τενεκεδάκι του κυλάει από το χέρι, τα χείλη τρέμουν, τα μάτια βούρκωσαν, το μελαχρινό προσωπάκι χλώμιασε πολύ, θαρρείς από στιγμή σε στιγμή θα σωριαστεί πεθαμένο. Ο υπόκωφος , εφιαλτικός θόρυβος που έρχεται μέσα από το σπίτι επαναλαμβάνεται βασανιστικά, ρυθμικά σαν τύμπανο μακάβριων τελετών αγρίων στ' αυτιά του μικρού παιδιού προδίδοντας μαζί με τα ποδοβολητά και τις άναθρες κραυγές που ακούγονται κάθε τόσο, την σκηνή που εξελίσσεται μέσα.

  Μέσα το χέρι το κτηνωδικό , με το ζωστήρα, του πατέρα σηκώνεται ανάλγητο και πέφτει. Μία, δύο, τρεις, πολλές - πολλές φορές το παιδικό κορμάκι σπαράζει κάτω από τα χτυπήματα καθώς αυλακώνεται και πληγιάζεται και πρήζεται. Και ο πόνος, συνοδεύεται απ' τον τρόμο που εμπνέει το αλλόφρονο πρόσωπο του οργισμένου γονιού...

  Η ανάμνηση έσβησε εδώ. Με συγκλόνισε πάλι όμως. Σκέφτομαι. Πόσα χρόνια πέρασαν από τότε. Πόσα παιδιά υποφέρουν ακόμη από την αλόγιστη βία. Τα παιδιά μας πως θα τα μεγαλώσουμε; Θυμάμαι τα λόγια ενός Άγγλου σύγχρονου παιδαγωγού και συγγραφέα του Ο' Νηλ "Η δεύτερη ουσιαστική αιτία που η παιδαγωγική είναι σήμερα αναχρονιστική και αντιανθρωπική , πολλές φορές εκτός από την άρνηση της πολιτείας να εδραιώσει σύγχρονη παιδεία και ελεύθερη και να δώσει σωστές κατευθύνσεις, είναι οι φθαρμένες παλιές αντιλήψεις και συνήθειες των γονιών και του περιβάλλοντος, γύρω από την παιδαγωγική ".

  Πόσες προσπάθειες αλήθεια να χρειάζονται και θυσίες για να αλλάξουν οι αντιλήψεις αυτές.

  Ασφαλώς όση ευθύνη έχουμε όλοι γι' αυτά που έγιναν και γίνονται. Ας ξεκινήσουμε όλοι λοιπόν για το χρέος. Οι πολιτειακές αλλαγές έρχονται ενωρίτερα. Οι κοινωνικές μεταβολές αργούν. Πολλές φορές χρειάζεται να μετρά κανείς, με γενιές. Αλλά γι' αυτό ακριβώς το λόγο, το χρέος μας να δράσουμε για να πάψουν να υπάρχουν δυστυχισμένα παιδιά, γίνεται άμεσο και αναγκαίο. Ας δώσουμε πολύ αγάπη και κατανόηση στα παιδιά. Τους την έχουμε στερήσει τόσο. Άλλωστε μια μέρα σίγουρα θα μας την ανταποδώσουν .

Γιατί τα παιδιά δεν ξεχνούν.

Το κείμενο εκδόθηκε στην εφημερίδα “Βελανιδιώτικα Νέα” στο φύλλο Αύγουστος - Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 1981