Πανέμορφες εικόνες από την εορτή του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου στα Βελανίδια

 

  Το εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου στα Βελανίδια βρίσκεται μέσα σε έναν ελαιώνα στην περιοχή Σάρρο( Η περιοχή ονομάστηκε έτσι από τον Εμμανουήλ Σάρρο, Έλληνα πατριώτη, συνεργάτη του Ορλώφ στην Ελλάδα κατά τα Ορλωφικά ο οποίος βρήκε καταφύγιο σε αυτή την περιοχή μετά την αποτυχία των Ορλωφικών)απ’ όπου προκύπτει και η προσφώνηση Άγιος Ιωάννης ο Σαρριώτης.

  Ναός μονόχωρος με επιμήκη εγκάρσιο νάρθηκα στη νότια πλευρά του, εξωτερικά ο ναός είναι σοβατισμένος, στο ανώτερο τμήμα του όμως διασώζει εφυαλωμένα εντοιχισμένα πινάκια με εγχάρακτο διάκοσμο.

  Ο ναός είναι σχεδόν κατάγραφος. Στο Ιερό ο διάκοσμος της αψίδας είναι τρίζωνος, πάνω εικονίζεται η Βλαχερνίτισσα», στη μέση, εκατέρωθεν της φωτιστικής θυρίδας διασώζεται το κάτω τμήμα της παράστασης του Ευαγγελισμού και στην κατώτερη ζώνη ο Μελισμός.

Στο βόρειο τμήμα του ανατολικού τοίχου του Ιερού σώζεται το κεφάλι του διακόνου Λαυρεντίου. Στον κυρίως ναό αρχίζοντας από το νότιο σκέλος της καμάρας και με κατεύθυνση από Ανατολικά προς Δυτικά σώζονται οι παραστάσεις της Υπαπαντής, της Ανάστασης του Λαζάρου, της Βαϊοφόρου, ενώ στο βόρειο σκέλος της αντίστοιχα εικονίζονται η Γέννηση του Χριστού, ο Χριστός δωδεκαετής στο ναό και η Κάθοδός Του στον Άδη.

  Στην τελευταία σκηνή οι Πρωτόπλαστοι πλαισιώνουν συμμετρικά τον Χριστό, ενώ ψηλά προβάλλουν δύο άγγελοι με τα σύμβολα του Πάθους. Στο νότιο τοίχος με κατεύθυνση από Ανατολικά προς Δυτικά κάτω από τις παραπάνω συνθέσεις αρχίζει δεύτερη σειρά παραστάσεων, το Γενέσιο της Θεοτόκου, τα Εισόδια της Θεοτόκου και η Μεταμόρφωση. Στο βόρειο τοίχο αντίστοιχα σώζονται το πάνω τμήμα ανδρικής μετωπικής μορφής, προφήτη πιθανόν, κι ακολουθούν η Ψηλάφηση του Θωμά και η Αποκαθήλωση.

  Στο νάρθηκα την καμάρα κοσμεί η Δευτέρα Παρουσία. Στο δυτικό σκέλος της καμάρας από Βορά προς Νότο σχηματίζονται δύο ζωφόροι από 4 διάχωρα. Στην πάνω ζωφόρο εικονίζονται στο πρώτο διάχωρο οι απόστολοι καθισμένοι σε έδρανο, στο δεύτερο όμιλος 12 δικαίων Ιεραρχών που δέονται σε δύο σειρές, στο τρίτο 12 γυναίκες μοναχές που δέονται και στο τελευταίο μόλις διακρίνεται στη μέση κατεστραμμένη μορφή και άγγελος.

  Γενικά η συγκρατημένη δήλωση της σωματικότητας κάτω απὸ την απλή γενικά πτυχολογία, τα πλατιά πρόσωπα με το κάπως σκληρό πλάσιμο της σάρκας, οι κυβιστικές τάσεις στα αρχιτεκτονήματα και στὸ βραχώδες τοπίο φέρνουν το μνημείο στη γύρω στο 1300 εποχή.

Με πληροφορίες από τα Πρακτικά της Αρχαιολογικής Ιστορίας 1982