ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ 28η ΟΚΤΩΜΒΡΙΟΥ 1940

  Οι μέρες που διανύουμε είναι δύσκολες, αλλά η μάχες πλέον δεν δίνονται με όπλα αλλά με οικονομικούς εκβιασμούς  και εξαθλίωση, η ευκαιρία μνήμης που μας δίνεται σήμερα είναι μια ευκαιρία να θυμηθούμε αυτά που έζησαν οι μεγαλύτεροι και σχεδόν δεν διδάσκονται οι μικρότεροι .Αξιοποιώντας και εγώ την ευκαιρία αυτή παρουσιάζω κάποια μικρά αποσπάσματα που ειπώθηκαν για τον Έλληνα στρατιώτη κατά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο όπως επίσης και κάποιες μικρές ιστορίες κατά την Γερμανική κατοχή που αφορούν τα Βελανίδια(οι ιστορίες αυτές είναι πραγματικές και έχουν αποδοθεί σχεδόν αυτούσια από τον προφορικό λόγο, τα άτομα που αναφέρονται είναι κάποιες φορές με παρατσούκλια που πιστεύω σχεδόν όλοι οι Βελανιδιώτες γνωρίζουμε).




Ο Γιόζεφ Γκαίμπελς, στο ημερολόγιό του, στις 8 Απρ. 1941, δύο ημέρες μετά την γερμανική επίθεση: «Προχωρούμε αργά στην Ελλάδα... Οι Έλληνες είναι γενναίοι μαχηταί... Τα καταληφθέντα χαρακώματα είναι γεμάτα πτώματα... Και αυτός ο Φύρερ θαυμάζει ιδιαιτέρως το θάρρος των Ελλήνων. Ίσως υπάρχει ακόμη ένα ίχνος της παλαιάς ελληνικής καταγωγής σ' αυτούς.»

Ο Αδόλφος Χίτλερ, σε ομιλία του στο Ράιχσταγκ, 4 Μαΐου 1941:
«Ενώπιον της Ιστορίας είμαι υποχρεωμένος να αναγνωρίσω ότι, από τους μέχρι τώρα αντιπάλους μας, ο Έλληνας στρατιώτης πολέμησε με εξαιρετική γενναιότητα και δεν παραδόθηκε παρά όταν κάθε αντίστασή του ήταν αδύνατη. Ως εκ τούτου, απεφάσισα να μην κρατηθεί κανένας Έλληνας στρατιώτης αιχμάλωτος και οι αξιωματικοί να διατηρήσουν τα προσωπικά όπλα τους.»

Ο πιλότος ενός από τα γερμανικά αεροπλάνα που καταρρίφθηκε, συνελήφθη αιχμάλωτος από ελληνική μονάδα, η οποία δρούσε εκτός των οχυρών. Γελώντας, έλεγε στους αξιωματικούς που τον ανέκριναν: «Τι έπαθα, δεν με έριξαν οι Πολωνοί και οι Γάλλοι με τα χιλιάδες αντιαεροπορικά τους και με έριξαν οι Έλληνες με τα μάνλιχέρ τους...»

Ο επιτελάρχης του 30ού Σώματος παραδέχθηκε στον αντιστράτηγο Δέδε: «Πολεμήσατε θαυμάσια, το πυροβολικό σας ήταν υπέροχο, οι πλαγιοφυλάξεις αποτελεσματικότατες. Μόλις εκινείτο μια ομάδα μάχης, δεχόταν επιτυχώς βολή. Αν τα βλήματά σας δεν είχαν κατά τα 4/5 αφλογιστία (!), κανένα από τα συμμετέχοντα στον αγώνα τμήματά μας δεν θα σωζόταν από την κόλαση του πυρός.»

Ο διοικητής του 18ου Ορεινού Σώματος ομολόγησε στον επιτελάρχη του Τμήματος Στρατιάς Ανατολικής Μακεδονίας (ΤΣΑΜ). «Είχαμε ακούσει να μιλούν για τη γενναιότητα και τον ηρωϊσμό του Ελληνικού Στρατού, αλλά δεν φανταζόμασταν τη γενναιότητα και τον ηρωϊσμό που επέδειξαν οι στρατιώτες σας. Πολεμήσατε θαυμάσια! Θαυμάσια! Και πάλι σας συγχαίρω εγκαρδίως.»

Ο διοικητής της 72ης Μεραρχίας δήλωσε: «Πολέμησα την Πολωνία και τη Γαλλία, αλλά πουθενά δεν συνάντησα τόσο αποτελεσματική και φθοροποιό αντίσταση όσο στην Ελλάδα.»

....................................................................

Μια δόση ήμουν 13 χρονών και είχα τα τρία μου αδέρφια και πηγαίναμε από το χωριό στο γιαλό να μείνουμε στο γιαλό σε τσαντίρι και πήγα από την μπάντα που είναι το οικόπεδο του Ρουσάκου και δοκιμάζανε τα πολυβόλα τους ,σου λέει σε μισή ώρα είμαστε στην Κρήτη δεν κάναν παραπάνω να πάνε και εγώ νόμιζα ότι είδαν τις κινήσεις , πέταξα σε ένα σκίνο τα αδέλφια μου μέχρι που έφυγε το μεγάλο μπουλούκι και μετά τα πήρα και κατεβήκαμε στην ποταμιά ,δοκιμάζανε τα πολυβόλα τους και ήτανε από μπροστά τα βομβαρδιστικά και από πίσω τα μεταγωγικά, μεταγωγικά μεγάλα με τους αλεξιπτωτιστές και όταν παγαίνανε στην Κρήτη μας έλεγαν Κρητικοί πρώτη τους δουλειά να καθαρίσουν το έδαφος για να ρίξουν τους αλεξιπτωτιστές, βάζανε με τα πολυβόλα, δεν έριχναν μπόμπες, μπόμπες έριχναν στις πόλεις, στα Χανιά .Έριχναν με τα πολυβόλα για να απομακρύνουν το κόσμο και οι Κρητικοί γύριζαν γύρω γύρω από τις ελιές .

Στην Συκιά, στο αεροδρόμιο έβαζαν κεριά πάνω σε χελώνες και τις αμολούσαν προς το αεροδρόμιο, στην Κρήτη πάλι μας λέγαν όταν οι Γερμανοί έφευγαν για την Λιβύη τους καβαλάγανε νερό, τι κάνανε ,ανοίγανε τις τάπες και ρίχνανε πετρέλαιο, χωρίς συνοδεία παγαίνανε κάτω και παγαίνανε άλλα βαρέλια με πετρέλαιο και άλλα άδεια.

Καΐκια καβαλάγανε Κρητικούς από εδώ, ο Γιάννης ο Φουσέκας από το Πειραία έφερε 350 Κρητικούς γινότανε η μάχη της Κρήτης και θέλανε οι Κρητικοί να πάνε ,μόλις τους έφερε εδώ κάτω στην Παναγία φοβήθηκε και κρύφτηκε, οι Κρητικοί ήθελαν να κάψουν το χωριό και μεσολάβησε ο Καρκανιάς ο Παναγιώτης, του λέει για σταθείτε που θα κάψετε το χωριό θα σας πάω εγώ και πάει ο Μουχτάρης ο Μιχάλης δεκαέξι χρονών ήταν, ο Βλαχογιαννης ο Μήτσος ναύτης και ο Κατερίνης ο Παναγιώτης καπετάνιος, τους βάλανε μέσα στο αμπάρι στοιβαγμένους με εντολή να ακούν τον καπετάνιο, τους πέρασε από τα πυροβόλα των Γερμανών στο Κάβο Σπάθα και τους πήγε γύρω βόλτα στο κόλπο του Κουλιμπαρίου είναι ένα μέρος Χηρονήσι, ήξερε ο Καρκανιάς είναι βαθιά τα νερά ,έπεσε δίπλα η ανεμότρατα βγήκε ο Βλαχόγιαννης και ο Μουχτάρης δέσανε κάβους και τους κατεβάσανε.

Να σου πω μια ιστορία που πάθαμε εμείς εδω, πήγαμε στη τράτα να καλάρουμε την νύχτα στο Αι Παύλο και κοιμηθήκαμε στου Χαχόλου το καΐκι, την νύχτα ήρθε το υποβρύχιο αλλά συνάμα στον Άγιο Παύλο ήταν και ένα επίταχτο με πυρομαχικά γερμανικό την ώρα που βγαίναμε στην στεριά το ξημέρωμα να σου το υποβρύχιο κάνει ανάδυση 300 μέτρα από εκεί που ήμασταν εμείς και φωνάζει ρε εσείς από το τρεχαντήρι τα χαρτιά σας , ταυτόχρονα ήρθαν δυο δικοί μας και μας είπαν ότι οι Γερμανοί λένε να μη καλάρουμε και ακούμε μια φωνή από το υποβρύχιο <<να του βαίνω....όχι ακόμα>> φώναξε ο κυβερνήτης και πάει απέναντι στου Αητού το νησί διπλαρώνει και του αρχινάει με το κανόνι ,τρώει μια χαρουπιά την κανόνια και πάρτη κάτω, τρώει και μια του Χαχόλου το καΐκι που κοιμόμαστε το βράδυ, βουλιάζει και αυτό . Πάει ο Γερμανός στου Σαντόγιαννη το καΐκι με το όπλο και του λέει ή μας παίρνεις από εδώ ή σε σκοτώνω ,τους βάζει μέσα και ανοίγεται με το υποβρύχιο να του βάζει, πως την γλίτωσε δεν ξέρω, μετά εμείς βγήκαμε έξω και λαγκάδι λαγκάδι ήρθαμε στο χωριό, μόλις βγήκαμε απέναντι στο Αι Παύλο πήρε φωτιά και ανατινάχθηκε το καΐκι με τα πυρομαχικά.