Ιστορίες και Μύθοι από τα Βελανίδια

  Σε όλες τις κλειστές κοινωνίες, έτσι και στα Βελανίδια οι άνθρωποι θέλοντας να εξηγήσουν κάποια φαινόμενα που ενδεχομένως δεν κατανοούσαν ή απλώς θέλοντας να ψυχαγωγήσουν τα παιδιά η τα εγγόνια χρησιμοποιούσαν ιστορίες με ξωτικά και νεραΐδες, αυτό βέβαια συνέβαινε πριν είκοσι και πλέον χρόνια.

Ευτυχώς όμως έχουν διασωθεί σήμερα κάποιες ιστορίες που μπλέκουν την πραγματικότητα με κάτι το ανεξήγητο, αρκετές από αυτές είχα ακούσει και εγώ σαν παιδί και ομολογώ ότι με έβαζαν σε σκέψεις.

Στη συνέχεια τρεις ιστορίες που αφορούν ιστορίες με νεραΐδες στα Βελανίδια δανεισμένες από τον ιστότοπο neraidokiklos.gr (ευχαριστώ πολύ τον διαχειριστή για την άδεια αναδημοσίευσης)

ΝΕΡΑΙΔΟΚΛΕΦΤΡΑ

Ο Χορός των Νεράιδων
Η ιστορία είναι αληθινή και διαδραματίστηκε πριν 10 χρόνια περίπου…
Το μικρό χωριό Βελανίδια Βοιών Λακωνίας είναι ένα πειρατικό χωριό που είναι κρυμμένο ανάμεσα σε δύο βουνά….
Οι βελανιδιές και τα πλατάνια στολίζουν το χωριό και της γύρω περιοχές….
Έχει πολλές πηγές της οποίες της έχουν διοχετεύσει σε δύο βρύσες …
Η μία είναι στο <<κάτω>> χωριό και η άλλη στο <<επάνω>> χωριό…
Τα σπίτια είναι δίπλα –δίπλα και δεν υπάρχουν δρόμοι ανάμεσα τους απλά μικρά σοκάκια για να περνάνε οι άνθρωποι η τα γαϊδουράκια…
Ο ένας γνωρίζει πολύ καλά τον άλλον μιας και είναι όλοι σχεδόν συγγενείς….
Οι μύθοι του χωριού πολλοί ….αλλά τα περιστατικά ακόμα ποιο πολλά…
Ήταν κατακαλόκαιρο και η ώρα 1 το μεσημέρι….
Είναι η ώρα που οι ντόπιοι ξαπλώνουν για τον μεσημεριανός τους ύπνο…
Η ζέστη αρκετά μεγάλη και όλα τα παράθυρα ανοιχτά….
Η θεία μαζί με την μικρή ανιψιά της είναι ήδη ξαπλωμένες στο κρεβάτι….όταν μελωδικές φωνές ακούγονται από το παράθυρο….
Μα τι γλώσσα μιλάνε αυτοί οι άνθρωποι??? Αναρωτήθηκε η θεία….
Σηκώθηκε από το κρεβάτι και κατευθύνθηκε στο ανοιχτό παράθυρο….
Μια έκπληξη την περίμενε όταν κοίταξε έξω
Ήταν 6 κοπέλες γύρω στα 1.40 ύψος και σε ένα κύκλο χόρευαν και τραγουδούσαν σε μια γλώσσα που δεν καταλάβαινε….
Φορούσαν ένα μπλέ-μώβ φουστάνι και στο πόδι φόραγαν από ένα ίδιο βραχιολάκι στο ίδιο χρώμα με το φουστάνι …..
Είχαν μακριά μαύρα μαλλιά…..
Τρόμαξε και αμέσως απομακρύνθηκε από το παράθυρο….
Που –που τι είναι τούτες??? Αναρωτήθηκε μέσα της….
Δεν είπε άλλη κουβέντα για να μην τρομάξει την μικρή ανιψιά της…..
Περίμενε να περάσει το μεσημέρι και το απόγευμα πήγε στο απέναντι σπίτι όπου έμενε η αδελφή της….
Άκουσες τίποτα περίεργο το μεσημέρι ???....την ρώτησε
Άκουσα ένα μελωδικό τραγούδι αποκρίθηκε εκείνη…αλλά δεν ξέρω τι γλώσσα ήταν….το άκουγα να <<έρχεται>> από την βρύση….αλλά δεν πήγα στο παράθυρο να δω…..φοβήθηκα μήπως ήταν ο αλικούτσαρδος(καλικάντζαρος )…..
Τότε η θεία σιγουρεύτηκε για ότι είχε ακούσει και για ότι είχε δει…..

juniper

Πατρίδα μουουουου!!!! Το χωριό είναι σε ενεργειακό χώρο, δε χωράει αμφιβολία!

Έχω ζήσει κι εγώ, παράξενο περιστατικό εκεί, και δεν ήμουν μόνη. Επίσης, μου διηγήθηκε και η μητέρα μου κάτι που είχε συμβεί παλιότερα.

Θα σας το πω, γιατί κάποιος μπορεί να έχει κάποια εξήγηση για αυτό που συνέβη, μια κι εγώ δεν έχω.

Ήμουν γύρω στην τετάρτη δημοτικού, όταν πέθανε η αδελφή της γιαγιάς μου. Ήταν καλοκαίρι και ήμαστε στο χωριό, η μητέρα μου, η γιαγιά μου, η αδελφή μου κι εγώ. Τη νύχτα που η γιαγιά με τη μαμά θα ξενυχτούσαν τη νεκρή μαζί με τους άλλους συγγενείς, η αδελφή μου κι εγώ θα κοιμόμασταν μόνες μας στο σπίτι. Καλέσαμε λοιπόν και μια ξαδέλφη μας, μεγαλύτερη από μας, για να κοιμηθεί μαζί μας.
Θυμάμαι πως εκείνη τη νύχτα, ένα αεροπλάνο γύριζε διαρκώς από πάνω από το χωριό ψάχνοντας ένα καράβι που είχε χαθεί στο Μυρτώο πέλαγος.
Ήρθε λοιπόν η ξαδέλφη, και πέσαμε να κοιμηθούμε, τα δυο μεγάλα κορίτσια στο διπλό κρεβάτι κι εγώ σʼ ένα ράντζο, δίπλα τους. Ξαφνικά, κάποια στιγμή, ανάβουν τα φώτα. Πάνω από το διπλό κρεβάτι, υπήρχε κορδονάκι για το φως και σκέφτηκα ότι κάποια από τις μεγάλες το τράβηξε. Κάθε μια από τις δύο ρωτούσε την άλλη αν το τράβηξε. Θεωρήσαμε ότι κάποια κάνει φάρσα, σβήσαμε το φως και ξαναπέσαμε να κοιμηθούμε. Ξαφνικά ξανανάβει το φως. Οι μεγάλες ορκίζονταν ότι δεν είχαν τραβήξει το κορδονάκι, η δε ξαδέλφη έβαλε τα κλάματα και έλεγε να πάει να ειδοποιήσει τον αδελφό της το μεγάλο, να έρθει να κοιμηθεί μαζί μας. Σβήνουμε για μια ακόμη φορά το φως, αλλά πού να κοιμηθούμε που είχαμε ταραχτεί και κατατρομάξει! Ξαφνικά, ανάβουν τα φώτα σε όλο το σπίτι και στο κατώι!
Η ξαδέλφη είχε το που-που! (Παραφθαρμένο πω-πω) Σηκωθήκαμε, εμείς τα σβήναμε, αυτά άναβαν. Και ν΄ακούμε και τα ξεφωνητά και τα μοιρολόγια της γιαγιάς μου από την κάτω ρούγα που ακούγονταν καθαρά μες στην ησυχία. Γινόταν μες στο σπίτι χαμός. Εγώ και η ξαδέλφη κοντεύαμε να πάθουμε έμφραγμα! Η αδελφή μου ήταν πιο θαρραλέα.
Εκείνη πήγαινε και έσβηνε τα φώτα. Δεν θυμάμαι τι ώρα ήταν και πόση ώρα είχε περάσει μʼ εμάς να κυνηγάμε τα φώτα... Το πρωί, όταν το είπαμε στη μητέρα και στη γιαγιά, η γιαγιά είπε ότι μπορεί να ήρθε η ψυχούλα της νεκρής να μας αποχαιρετήσει. Εγώ πάλι, σκεφτόμουν μήπως ήταν και η ψυχούλα κάποιου από τους χαμένους ναυτικούς που ήθελε να δώσει κάπου ένα μήνυμα...
Ρώτησα τον άντρα μου που είναι ηλεκτρολόγος, πόσο πιθανό είναι να ανάβουν τα φώτα μόνα τους, πότε του ενός δωματίου, πότε όλου του σπιτιού. Μου είπε ότι αυτό δε γίνεται από πλευράς ηλεκτρολογίας. Εσείς, έχετε κάποια άλλη εξήγηση;

Κι αυτό που μου είχε διηγηθεί η μητέρα μου. Ήταν πολύ παλιά, πριν γεννηθώ, όταν ήταν ο πεθερός της βαριά άρρωστος. Ένα πρωί, μια γειτόνισσα που έμενε ακριβώς φάτσα στο δικό μας σπίτι, ρώτησε τη μάνα μου, αν είναι πια καλά ο παππούς, -ο πεθερός της- αφού κατάφερε και ήρθε την προηγούμενη νύχτα αργά, στο σπίτι της μάνας μου. Εκείνη απάντησε ότι δεν ήρθε ο παππούς στο σπίτι της, άλλωστε, ήταν πολύ άρρωστος δεν θα μπορούσε ούτε να σηκωθεί, ούτε να κάνει δρόμο. Η γειτόνισσα επέμενε ότι τον είδε να ανοίγει την πόρτα της αυλής και να πηγαίνει προς το σπίτι και ήταν αυτός, τον ήξερε πολύ καλά για να παραγνωρίσει. Εκείνος, με το μπαστούνι του, ίδιος όπως πάντα.
Εκείνη την ημέρα ο παππούς πέθανε

ΝΕΡΑΙΔΟΚΛΕΦΤΡΑ

Η ιστορία διαδραματίστηκε στο χωριό Βελανίδια Βοιών Λακωνίας….

Το μικρό χωριό Βελανίδια είναι λίγο πριν το ακρωτήρι Μαλέα …
Τα σπίτια είναι δίπλα-δίπλα με μικρά σοκάκια να τα χωρίζουν…
Είναι γεμάτο βελανιδιές και μεγάλα πλατάνια δίπλα στης πολλές πηγές που έχει το χωριό…
Τα χωράφια των ανθρώπων είναι όλα έξω από το χωριό….και σε μερικά είναι δύσκολο να φτάσεις με αμάξι αν και οι χωρικοί χρησιμοποιούν τα γαιδουράκια η ακόμα και τα πόδια τους για να φτάσουν σε αυτά…..
Οι χωρικοί ξεκινούν από το χωριό πάντα πριν χαράξει για να είναι με την ανατολή του ηλίου στα χωράφια τους….
Έτσι πάντα ξεκινάει και ο μπάρμπα-Παναγιώτης για το χωράφι του….που βρίσκετε στην τοποθεσία Αγ.Ανδρέας
Θέλει πολύ ώρα μέχρι να φτάσει στον Αγ.Ανδρέα…..
Δεν έχει ούτε αυτοκίνητο ούτε γαιδουράκι…..
Η διαδρομή είναι υπέροχη μιας και περνάει από την μεγάλη πηγή με τα πολλά πλατάνια…..Χρόνια αναβλύζει νερό και όλοι σταματάνε για να γεμίσουν τα παγούρια τους μαζί ….
Την κάνει χρόνια αυτήν την διαδρομή…ξεκινάει πριν την ανατολή και γυρίζει πριν την δύση του ηλίου….δεν μένει ποτέ στα χωράφια νύχτα μιας και δεν έχει κάποιο σπιτάκι εκεί για να διανυκτερεύσει… .
Πολλοί κάνουν την ίδια διαδρομή ….
Έτσι και εκείνη την ημέρα ξεκίνησε για τον Αγ.Ανδρέα…
Χαιρέτησε την γυναίκα του και πήρε τον μεγάλο δρόμο…..
Οι ώρες περνούσαν……
Σιγά-σιγά ήρθε και η δύση του ηλίου και ο Μπάρμπα-Παναγιώτης δεν είχα γυρίσει στο χωριό….
Ανήσυχη η γυναίκα του κοιτούσε και ξανακοιτούσε τον δρόμο αλλά μάταια….
Όταν βράδιασε για τα καλά η γυναίκα του ενημέρωσε τους συγγενείς και τους γείτονες ότι ο άντρας της δεν είχε γυρίσει από τα χωράφια…
Αμέσως όλοι έτρεξαν στον Αγ.Ανδρέα για να βρουν τον Μπάρμπα-Παναγιώτη….
Άδικος κόπος όμως, δεν τον βρήκαν πουθενά….έψαξαν όλες της γύρω περιοχές όλα τα ρέματα και τα λαγκάδια αλλά και πάλι τίποτα…..
Οι συχωριανοί ξεσηκώθηκαν όλοι και έψαχναν….3 μέρες αναζητούσαν τον Μπάρμπα –Παναγιώτη….Το απόγευμα της 3 μέρας και ενώ γύριζαν από την αναζήτηση βλέπουν μπροστά στην πηγή τον Μπάρμπα-Παναγιώτη…..
Χλωμό αδύνατο και αμίλητο….
Τον μετέφεραν στο σπίτι του…
Που ήσουνα Μπάρμπα-Παναγιώτη ??? τον ρώτησαν…
Με πήραν οι νεράιδες…αποκρίθηκε….
Και τι σου έκανα??? Τον ξαναρώτησαν…
Με πήραν οι νεράιδες….απάντησε ξανά και ξανά….
Ήταν οι μόνες λέξεις που έλεγε…..
Από εκείνη την ημέρα κλείστηκε στον εαυτό του και δεν μίλαγε σε κανέναν…
Ακόμα και σήμερα το ίδιο λέει…ΜΕ ΠΗΡΑΝ ΟΙ ΝΕΡΑΙΔΕΣ….
Ποτέ δεν θα μάθουμε τι πραγματικά του συνέβησαν εκείνες τις 3 μέρες...