Η “πουκαμίσα” ένα φοβερό ποίημα που μας ταξιδεύει με χιούμορ πίσω στο χρόνο - Λιάρος Παναγιώτης - Λαϊκός ποιητής

 

Ο Παναγιώτης Λιάρος ή Λιαροπαναγιώτης όπως είναι γνωστός, υπήρξε λαϊκός ποιητής με γραφή ιδιαίτερα περιγραφική που σε μεταφέρει με ευκολία μπροστά σε αυτό που πραγματεύεται, είχα την χαρά να πάρω στα χέρια μου κάποια από τα έργα του σε πρωτότυπη μορφή και ευχαριστώ ιδιαίτερα την εγγονή του Νεκτάρια Λιάρου που μου τα εμπιστεύτηκε.

Σταδιακά θα αναρτήσω αυτό το έργο που ως θέμα έχει κυρίως πως ζούσαν οι άνθρωποι εκείνη την εποχή ειδωμένο με χιουμοριστική διάθεση και ζωντανές εικόνες.

Η “πουκαμίσα” (δικός μου ο τίτλος) μας μεταφέρει στα παιδικά του χρόνια και με τρομερά σαρκαστική διάθεση εκθέτει τις συνθήκες διαβίωσης αλλά και την ανεμελιά παρά τις στερήσεις. 

Μου φέρνουνε ανάμνηση oι παιδικοί μου χρόνοι 

Ξυπόλυτος και νηστικός και δίχως παντελόνι

Μια πουκαμίσα μου ΄χανε στο αργαλειό φαμένη

Και κείνη ανισόρροπη και πάντα λερωμένη

διατί δεν είχα δεύτερη να τηνε ανταλλάξω

για να μπορέσω φίλοι μου την γλίδα να πετάξω

Και των ποδιών τα δάχτυλα ήταν πάντα σπασμένα

κι από τα νύχια έσταζε το σκοτωμένο αίμα

Από την μύτη πήγαζε συνέχεια η μύξα

πέταγα την πολλή πολλή πάλι στην πουκαμίσα

Μου είχαν κόψει τα μαλλιά μένα γιδοψαλίδι

φαίνεται με περάσανε και μένανε για γίδι

Είς τά εφτά χρονάκια μου, επήγα στο σχολείο

όλα τα είχα έμορφα και όλα μεγαλείο

Πιάσανε και μου κάνανε μια ωραία τσάντα

ένα κομμάτι πέμινι απ' της γιαγιάς την βράκα

και μέσα τοποθέτησα το αναγνωστικό μου

μα είν' αλήθεια φίλοι μου δεν ήτανε δικό μου

είχα και για τετράδιο μια πλάκα με κοντύλι

ένα σφουγγάρι κρεμαστό τα λάθη μου να σβήνει

Περήφανος και χαρωπός και γιδοκουρεμένος

απ' όλους τους συμμαθητές ήμουν πιο φημισμένος

Και τσιτωτός καθόμουνα εκεί στην πρώτη τάξη

και κράταγα την μύτη μου η μύξα να μην στάξει

Με σήκωνε ο δάσκαλος στον πίνακα να γράψω

και πάντα φυλαγόμουνα ξύλο να μην αρπάξω

Η πουκαμίσα κόνταινε και έφτανε ως το γόνυ

και από την μύξα γυάλιζε και μοιάζε σαν ακόνι

και το κεφάλι έμοιαζε σαν να ‘τανε πεζούλια

κ' είχαν φυτέψει λάχανα, κρεμμύδια και μαρούλια

Βεβαίως όποιος με βλέπε, έδινε σημασία

γιατί έτρεμαν τα πόδια μου από την αμασία

Σώβρακο δεν εφόραγα, είτε και φανελάκι

και όμως για τα γράμματα είχα πολύ μεράκι

η πουκαμίσα ήτανε όλη η φορεσιά μου

εκείνη μου τα σκέπαζε τα εσωτερικά μου

Αν πεις και στο κεφάλι μου τίποτις δεν φορούσα

και γυάλιζε η καράφλα μου εκεί που περπατούσα

Τέλος μην τα πολυλογώ και μη το μάθουν όλοι

σαν κυπαρίσσι έμοιαζα μέσα στο περιβόλι

Καμιά φορά ο δάσκαλος με κράταγε νηστεία

αλλά για μένανε αυτά ήτανε όλα αστεία

διότι και να σκόλαγα τι είχα να μασήσω;

τι να βάνα στο στόμα μου την πείνα να νικήσω;

Ετότε το εκάναμε και το ψωμί δελτίο

μια φέτα και αυτή λευκή την κόβαμε είς δύο

Κανένα αγριάπιδο είτε και χαρουμπάκι

τρώγαμε και χορταίναμε τότε κάθε παιδάκι

Κρέας τον χρόνο τρώγαμε τρεις τέσσερις φορές

Χριστούγεννα και Φώτα, Λαμπρή κι αποκριές

Αν τύχει κονομούσαμε κάνα ποτήρι γάλα

αυτό το μοιραζόμαστε με τα δελφάκια τ' άλλα

Θυμάμαι η γιαγιούλα μου, είχε μια στάμνα σύκα

με το κεφάλι έπεσα μα τίποτις δεν βρήκα

εκείταξα στον πάτο της μα ήταν αδειασμένη

φαίνεται πως την ψάξανε άλλοι πιο πεινασμένοι

τώρα ας την αφήσουμε όλη την αμασία

να γράψω για τα στρώματα και δείτε σημασία

Μια σακοπάνα μάχαιρα μου είχανε για στρώμα

και ψύλλοι, ψείρες και κοριοί σαν να με τρων ακόμα

Αν πεις και για το σπίτι μας, στάζαν τα κεραμίδια

και μας μουσκεύαν συνεχώς όλα μας τα στρωσίδια

Τώρα θα πω για φωτισμό μονάχα ένα λυχνάρι

Κρεμότανε στο τζάκι μας και φώτα κάθε βράδυ

Αν πείτε τις αμυγδαλές τις βγάλαν με νυστέρι

όπου κρατούσε η μαμή στο δεξιό της χέρι

Εάν κανείς δεν πόραγε να κάνει το νερό του

λίγο σαπούνι μυτερό βάζαν στον πισινό του

και μόλα ταύτα η ζωή είχε την νοστιμάδα

Κι ας τρώγαμε δύο φορές ψωμί την εβδομάδα

Και τώρα φίλοι αγαπητοί θέλω να καταλήξω

θα έφταιξε που τα γράψα το στόμα μου να κλείσω

Τώρα με τόσα αγαθά και την καληφαγία

γεμίζουμε οι κλινικές και τα νοσοκομεία

ο ένας έχει ζάχαρο, άλλος χολή και σκώτι

και δεν μας γιαίνουν οι γιατροί ας έρθουν κι απ' την Ευρώπη

έγιναν οι γυναίκες μας σαν μυξοπροβατίνες

και συνεχώς τις επερνούν όλες από ακτίνες

εκείνα τα εσώρουχα που πάντοτε φοράνε

τραβάνε κρύο συνεχώς μα δεν το μαρτυράνε

Έτσι εκαταντήσαμε ετούτους δα τους χρόνους

να υποφέρει το κορμί από τους τόσους πόνους

Τώρα με τόσα αγαθά θα έπρεπε να ζούμε

να φτάνουμε τους εκατό και να τους επερνούμε

Μόνον αυτοί οι παλαιοί που ζούσαν με ψωμάκι

έβλεπες εκατόν χρονών κανένα γεροντάκι

Και τώρα όλοι νεαροί που πιάνουν τα σαράντα

μαδάει το κεφάλι τους και φαίνεται  φαλάκρα

Αν πούμε για τα δόντια τους άμα τριανταρήσουν

πάνε στους οδοντίατρους για να τους τα σφραγήσουν

Η που θα τα πετάξουνε μία φορά για πάντα

να βάλουμε τα ψεύτικα και να'χουν τέτοια νιάτα

Δεν γράφω περισσότερα να μην σας ενοχλήσω

μα την αλήθεια φίλοι μου θα την ομολογήσω

Πίστευα όσα έγραψα να είν’ αλήθεια όλα

και τώρα που τερμάτισα για δεν με παίρνει η κόλλα.